GEZGİN

       

                                                

Nereye gidersen git beni bulacaksın. Nefesim toz olup etrafını saracak. Pusulan hangi yönü gösterirse göstersin, hangi yıldızın altında olursan ol, aynı gökyüzünün altında birbirimizi düşleyeceğiz. Kalbine ne kadar pansuman yaparsan yap, ortak yaramız asla geçmeyecek. Seninle iki gezgin, dolaşıyoruz bu dünyada. Bizi kader değil gezgin ruhumuz bir araya getirdi sevgilim. Unutabilir misin aynı tekneden denize beraber düştüğümüz o günü? Ben unutmuyorum. Unutmamak adına mücadeleler veriyorum. Bir kitap yazmaya başladım. Seninle yaşadığımız her anı yazıyorum. Hatırlamak için çok az zamanım kaldı. Evet, bir gün seni gerçekten unutacağım. Siyah elbiseni, sol gözünü gizleyen kırmızı tülünü ve bakışlarını bana odaklayan siyah büyük sağ gözünü. O gün yanıma oturduğunda ensenden dalga dalga yayılan karanfil kokunu...

Sana bir şiir yazmıştım o gün, elimdeki not defterime. Sen, uzun elbisenin gizlediği küçük ayaklarınla bana tedirgin adımlar atarken. 

Siyahın büyür çehrende

Devleşir zaman

Bir köpek balığı gibi saldırganlaştığında

Son otuz saniyem

Düğmeleri çözülür ruhumun

Yaşanmışlıklarımın iziyle süslenmiş bedenim

Karşında hasta bir çocuğa bürünür

Siyahın boğar zihnimi

Düşüncelerimin boynuna ip geçirilir

Karşında bulursun özrümü

Ne küçük ayakların var

Ulaşamaz kilitlerime

Çözülmez kelepçelerim

Sana uzaktan bakarken 

Görüş günü bile bana haram

Siyahın sızar ağzımdan 

Yanar genzim

Adını bilsem bile söyleyemem

Ciğerimde asit

Böbreklerimde kaya

Damarlarıma kokain olur yerleşirsin

Siyahında büyür çehrem

Böyleydi sana ilk şiirim. Sonrasında dumanlı, boğuk ve tutucu bir hava ve sensizliği getiren sen. Boynunu hatırlıyorum. Binlerce işçinin ince ve uzun bir köprü için nasıl ter döktüklerini. Akan terin kırmızı tülünü nemlendirdiğini ve kendine gaddarlığını apaçık görebiliyordum. Gözlerinde giyiniyor, soyunuyor, elim eteğimde pür telaş dolanıyordum. Gözlerini giyindiğim zaman, sıcağınla yanıyor, soyunuyordum tekrar. Soyunuk olduğumda ise sıcağını özlüyordum. O kadar vaktimi alıyordu ki gözlerin, burnuna güç bela iniyordu bakışlarım. Fakat burnun, tüm çehreni süzdükten sonra, en sona ayrılacak kadar başkaydı. Hani en güzeli hep en sona bırakanlar vardır ya, bende onlardan olmuştum burnuna bakarken. Pişman oldum. Nefesini hissettiğim, en güzel yerini sona bırakırsam, talihimin kötüye dönebileceğini ve bir daha izleyebilmekten mahrum kalacağımı düşünemedim. Düşünemedim ama şimdi çok iyi hatırlıyorum. Çok iyi hatırladığım ne varsa, en son onları unutacağımdan eminim. 

Sana olan mektubumu acı bir sonla değil, dudaklarınla bitirmek istiyorum. Ne olur mektubumun altındaki şiiri, dudakların için hiç unutma. Beni unut. Ben seni tıbben unutacağım zaten. Son olarak bir sorum var. Hala gezgin misin? Ve neredesin? Cevabını bilseydim eğer, sana ulaştırırdım bu mektubu. Fakat sevgilim, sen bu mektubu mutlaka bulursun, biliyorum. Unutma, gökyüzü ikimizin. Rüyalarımız gibi duman duman.

Yıldızlar itiraf ettiğinde gerçek kimliklerini

Seninle el ele yürüyeceğiz aynı yolda

Toz olup sardığımda nefesini

Benim için yaşayacaksın 

Nereye gidersen git 

Dudakların nasıl öptüğümü düşleyecek

Rüyalarımız birbirine karıştığında

Seninle yüzeceğiz aynı sularda

Bir tekne ikimizin kaderine ortak olduğunda

Benim için çırpınacaksın

Nereye gidersen git

Islak bedenlerimizi kurutamayacaksın

Gökyüzü bizimle beraber yola çıktığında

Seninle izleyeceğiz Sultan Ahmet'i.

Beni çaldığında siyah bakışlarınla

Senin için yaşayacağım

Nereye gidersen git

Ben varsam sen varsın

Sen gezginsin

Dudakların gezgin

Dudakların ölümden kurtulmuş

Yarım aklımla kurutulmuş

Artık yaşama sebebim kalmadı

Dudaklarını hazırla

Yıldızlı dünyanın uzağında sevişelim.

YEŞİM TEKE