Kalkmış gidiyordum yaşam denen bu mekandan. Nereden çıktın karşıma? Baştan başlamak istiyorum.
Kalpte başlayıp bitmiyor bu aşk. Kalpde başlayıp orda kalıyor.
Kaçmak istesen de gücün yetmez bir kez yakalandıysan aşka.
Kelepir aşklar vardı köhne yüreğimde yıllar önce ve son ömrümün, son deminde, hepsine bedel son nefesimde, son ışığı buldum. Tazelendim.
Kelepçeli kollar, barikat yollar gibi zaman denilen kavramın tutuklusuyum aşk girdabında.
Kim demiş davul dengi dengine diye. Aşk bu; bakmıyor zamana, zemine, yaşına, rengine.
Kilim gibi dokudum kalbime, senden gelen ışığı.
Kimbilir; kim, kimi, ne zaman, nasıl sevecek? Bu aşk denilen bilmece, sanırım çözülmeyecek.
Koyduğum yerde değil ki kalbim, bir güzele kapılıp gitti.
Korkmazdım en korkunç şeylerden bile ama seni kaybetmek korkusu var ya ürkütüyor.
Kollarımı açsam dünya kadar, sığmazsın o kadar dolduruyor ki dünyamı; sen dünyalara sığmazsın.
Köy gibi küçüktür yüreğim, seni tanıdım megapol oldu.
Kula kulluk etmem de senin kölen olur senden vazgeçmem.
İHSAN ÜVEZ
Yorumlar
Yorum Gönder